პოეზიის 2 წუთი

კვირაზე მეტი იქნება, რაც უსტარი არ ღირსებია ბლოგს. თითქმის გადამავიწყდა მისი არსებობის შესახებ.
დღეს ლიტერატურის განყოფილებაში დავძვრებოდი, ლექსებს გადავავლე თვალი, ავღშფოდი, გავბრწყინდი, გადავერთე პოეზიის სამყაროში.
შემოვხტი სკამზე, გავიშვირე ხელი და პუშკინის ლირიკით შევამკე ჩემი სამუშაო კაბინეტი. ესე, ექსტაზში მყოფს კარები უშუალო უფროსმა შემომიღო, გაოცებული სახით და მამაშვილური აურით მკითხა: Сынок, у тебя всё нормально ?


К ***

Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твой небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьется в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.

А.С. Пушкин. 1825 г.

ნანუს.. :)